الف: قابلیت های جسمانی پسران ایرانی در طول سال ۱۳۶۴ تا ۱۳۷۰ روند صعودی داشته است
ب: دختران در سال ۱۳۷۰ نسبت به سال ۱۳۶۴ در بعضی از قابلیت ها در سطوح بالاتری قرار داشتند و در بعضی از آنها دچار افت شده اند.
ج: دختران و پسران ایرانی در مقایسه با دختران و پسران کشورهای دیگر قابلیت جسمانی و حرکتی پایین تری دارند
د) آزمون سنجش قوای جسمانی که به عنوان بخشی از ارزشیابی درس تربیت بدنی به شمار می رود، افزایش قابلیت‌های دانش آموزان نقش مثبتی داشته است که باید پیش از بیش به آن توجه شود (۲۰).
تحقیق نیز توسط صفری همامی (۱۳۷۱) به منظور بررسی وضعیت آمادگی بدن دختران کلاس های چهارم و پنجم دبستان های شهر اصفهان بر اساس آزمون ایفرد انجام گرفته است که به قسمتی از نتایج این تحقیق در ذیل اشاره می شود:
الف: توزیع دانش آموزان کلاس چهارم دبستانهای دخترانه شهر اصفهان در رشته دو ۹×۴ متر، دوی ۴۵ متر، پرش جفت طولی به منحنی طبیعی نزدیک بوده و تقریباً دارای توزیع طبیعی است. در رشته های کشش بارفیکس و دراز و نشست در یک دقیقه توزیع دارای گرایش مثبت و در رشته دو ۵۴۰ متر با گرایش منفی است.
ب: توزیع دانش آموزان کلاس پنجم دبستان های دخترانه شهر اصفهان در رشته های پرش جفت طولی، دراز و نشست در یک دقیقه و دو ۹×۴ دارای گرایش با کجی مثبت است (۱۲).
یکی دیگر از تحقیقاتی که در رابطه با آزمون ایفرد به آن اشاره می شو تحقیق یوسف پور (۱۳۷۱) بود که قسمتی از نتایج این تحقیق به شرح زیر است:
الف: در رابطه با آزمون پرش جفت گروه ۱۴ ساله ها بیشترین درصد (۴۹%) موفقیت را نسبت به سایر آزمونها در سایر رده های سنی در آزمون پرش جفت بدست آوردند و از وضعیت خوبی در این آزمون نسبت به سایر دوره های سنی بر خور دارند
ب: در رابطه با آزمون دراز و نشست گروه ۱۶ ساله ها بیشترین درصد (۴۵%) موفقیت را نسبت به سایر آزمودنی ها در سایر رده های سنی در آزمون دراز و نشست بدست آورده اند و از وضعیت خوبی در این آزمون نسبت به سایر رده های برخوردارند
ج: در رابطه با آزمون دو ۴۵ متر سرعت گروه ۱۷ ساله ها بیشترین درصد (۴۰%) موفقیت را نسبت به سایر رده های سنی در آزمون دوی ۴۵ متر بدست آورده اند و از وضعیت خوبی در این آزمون نسبت به سایر رده های سنی برخوردارند
د: در رابطه با آزمون کشش بارفیکس، گروه ۱۶ ساله ها بیشترین درصد (۴۱%) موفقیت را نسبت به سایر آزمودنی ها در سایر رده های سنی ر آزمون بارفیکس بدست آوردند و از وضعیت خوبی در این آزمون نسبت به سایر رده های سنی برخوردارند.
ه: در رابطه با آزمون دو ۵۴۰ متر، گروه ۱۷ ساله ها بیشترین درصد(۳۶%) موفقیت را نسبت به سایر آزمودنی ها در سایر رده های سنی برخوردارند (۳۱).
پویا نفرد (۱۳۷۳) به بررسی و تعیین نورم های ملی آمادگی جسمانی برای دانش آموزان ۱۰ تا ۱۷ ساله ایران پرداخت. در این تحقیق یافته های زیر بدست آمده:

الف: با افزایش سن، اختلاف موجود بین رکود های دختران و پسران شدیدتر می شود.
ب: رکود پسران با افزایش سن در هر شش آزمون بهبود می یابد.
ج: رکود دختران با افزایش سن محسوس نیست حتی در بعضی از موارد با کاهش رکود مواجه می شود.
د: اختلاف بین میانگین رکودهای پسران و دختران هم سن در تمام سنین مورد مطالعه و در هر پنج تست مشترک چشمگیر است (۵).
فاضلی فر (۱۳۷۵) در پژوهشی نتیجه گیری کرده است که با افزایش سن، اختلاف بین میانگین رکوردها در جهت بهبود رکورد پسران بیشتر می شود. با توجه به نتایج پژوهش پسران آمل از نظر سرعت حرکت، استقامت عضلات کمربند شانه ای و استقامت عمومی (قلبی- تنفسی) نسبت به میانگین استانی و ملی از آمادگی کمتری برخوردارند، در حالی که از نظر استقامت عضلات خم کننده تنه نسبت به میانگین استان و ملی آمادگی مطلوب تری دارند (۱۶).
سلطانی و همکاران (۱۳۷۵) در تحقیقی به نتایج زیردست یافته است که :
الف: استقامت عضلات کمربند شانه دانش آموزان پسر با افزایش سن افزایش یافته است
ب: استقامت قلبی، تنفسی دانش آموزان رده سنی ۹ و ۱۰ سال ضعیف تر از بقیه بوده است
ج: به طور کلی استقامت قلبی- تنفسی استقامت عضله های شکم و کمربند شانه ای نیروی عضله های اندام تحتانی چابکی و سرعت دانش آموزان دختر در سال ۱۳۷۵ نسبت به دانش آموزان دختر ودر سال ۱۳۷۰ وضعیت بهتری داشته است (۱۰).
بازیاری و همکاران (۱۳۷۶) در تحقیق خود تحت عنوان «مقایسه بین برخی قابلیت های آمادگی جسمانی دانش آموزان دختر دبیرستان های تربیت بدنی با دبیرستان های عادی» نتایج زیر را بست آورد:
الف: در تهران بی موازی، دانش آموزان دبیرستان های تربیت بدنی تهران به طور معنی داری از میانگین بالاتری نسبت به دانش آموزان دبیرستان های عادی تبریز برخوردار بوده اند
ب: در انعطاف پذیری دانش آموزان دبیرستان های عادی تبریز به طور معنی داری از میانگین بالاتری نسبت به دانش آموزان دبیرستان های تربیت بدنی تهران برخوردار بوده اند (۳).
آزمون و همکاران (۱۳۷۸) در پژوهشی به بررسی و مقایسه میزان آمادگی جسمانی وابسته به دانش آموزان دختر و پسر ۹ تا ۱۷ سال سراسر کشور با نورم ملی پرداخته است. بر اساس نتایج بدست آمده از این پژوهش وضعیت دانش آموزان دختر و پسر استان ها در قابلیت های استقامت قلب و عروق، قدرت و استقامت عضلانی بالاتنه و شکم و انعطاف پذیری عضلات خلفی ران و پشت بهتر از میانگین های مربوط به آن قابلیت ما در نورم ملی بوده است (۱).
قیومی و همکاران (۱۳۸۰) شاخصهای آمادگی جسمانی را بسته به تندرستی و بهداشت دانش آموزان پسر دوره راهنمایی شهرستان های استان تهران را نورم ملی مقایسه نموده بر اساس نتایج بدست آمده از آزمون های انعطا پذیری، بارفیکس، دوی ۵۴۰ متر، دو ۴۵ متر، دانش آموزان شهرستان های استان تهران برتری قابل توجهی نسبت به میانگین نورم ملی دارند (۱۹).
در تحقیقی که میرکاظمی و همکاران (۱۳۸۰) انجام دادند، نتایج بدست آمده نشان داد که دانش آموزان بیرجندی در مقایسه با رکورد ملی و استانی در آزمون های درازو نشست، دو سرعت ۴۵ متر، دو ۹*۴ از رکوردهای بهتری برخوردارند، ولی در آزمون پرش جفت، رکورد آنان کمتر از رکوردهای ملی و استانی است و در آزمون کشش بارفیکس تقریباً رکوردهای هر سه گروه در یک سطح بوده و میانگین آن در هر سه گروه پایین می باشد (۲۶).
علوی و همکاران (۱۳۸۱)،‌ وضعیت آمادگی جسمانی دانش آموزان پسر مقاطع راهنمایی شهرستان محمود آباد را نورم ملی و استانی مقایسه نموده است و نتایج تحقیق آن نشان داد که: دانش آموزان راهنمایی پسر محمود آباد از نظر سرعت حرکت و قدرت عضلانی نسبت به دانش آموزان استان مازندران و کشور در وضعیت بهتری قرار دارند و همچنین گروه مورد تحقیق در استقامت قلبی – تنفسی از دانش آموزان استان و کشور در وضعیت پایین تری قرار دارند (۱۳).
قربانی و همکاران (۱۳۸۳) در تحقیقی تحت عنوان مقایسه وضعیت آمادگی جسمانی دانش آموزان پسر مقطع راهنمایی شهرستان تکاب با نورم ملی و استانی بر اساس آزمون ۶ مرحله ای ایفرد به این نتیجه دست یافت که:
دانش آموزان پسر مدارس راهنمایی شهرستان تکاب از نظر استقامت عضلات شکم و نیروی عضلانی پاها و چابکی و چالاکی بدن و سرعت حرکت بدن نسبت به میانگین استانی و ملی از آمادگی مطلوب تری برخوردار هستند و از نظر استقامت عمومی بدن نسبت به میانگین ملی و استانی از آمادگی کمتری برخوردارند (۱۸).
حسن زاده،‌ غفوری (۱۳۸۴) در تحقیقی تحت عنوان بررسی وضعیت آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت دانش آموزان پسر و دختر دوره تحصیلی راهنمایی (۱۳-۱۱) ساله شهر تهران مقایسه با نورم استانی بر اساس آزمون ۴ مرحله ای تست ایفرد به این نتیجه دست یافت که:
الف: دانش آموزان دختر و پسر شهر تهران در دوره تحصیلی راهنمایی از مجموع۶ پایه تحصیلی در۴ پایه تحصیلی (اول، سوم پسران دوم و سوم دختران) از میزان آمادگی قلبی،‌ تنفسی ضعیفی برخوردار می باشد.
ب) بر همین اساس دانش آموزان دختر و پسر شهر تهران در دوره تحصیلی راهنمایی از مجموع ۶ پایه تحصیلی در ۲ پایه تحصیلی (اول، سوم، پسران) از میزان استقامت و قدرت عضلانی بالاتنه ضعیفی برخوردار می باشد.
ج) همچنین دانش آموزان دختر و پسر شهر تهران در دوره تحصیلی راهنمایی از مجموع شش پایه تحصیلی در یک پایه تحصیلی (دختران پسران) از میزان استقامت و قدرت عضلانی تنه ضعیفی برخوردار می باشند (۱۵).
محمدی و همکاران (۱۳۸۷) در تحقیق بر اساس آزمون ۴ مرحله ای ایفرد به این نتایج دست یافت:
الف: دانش آموزان شهرستان اقلید در ارتباط با متغیر قدرت و استقامت عضلات کمربند شانه ای در رده سنی(۹-۱۷ سال) نسبت به میانگین استان وملی از آمادگی مطلوبتری برخوردارند
ب: دانش آموزان شهر اقلید با انعطاف پذیری عضلات کمر و خلفی ران نسبت به میانگین استان و ملی از آمادگی بهتر برخوردارند
ج: دانش آموزان شهر اقلید با متغیر قدرت و استقامت عضلات ناحیه شکم آمادگی نسبی، نسبت به میانگین استان و ملی بهره می برند
د: دانش آموزان شهر اقلید با متغیر استقامت قلبی- تنفسی نسبت به میانگین استان و ملی از آمادگی کمتری برخوردارند (۲۴).
۲-۳-۲. تحقیقات انجام شده در خارج کشور
ایکیدا و همکاران^[۳۸] (۱۹۶۱) آمادگی جسمانی کودکان ۹ تا ۱۲ ساله ایوا و توکیوی ژاپن را با بکار گرفتن تست آمادگی جسمانی ایفرد مقایسه نمود. نتایج مطالعات وی آشکار ساخت که گروه ژاپنی ها نسبت به گروه ایوا در تمام تست ها به جزء دراز و نشست برترند (۴).
باورز و همکاران^[۳۹] (۱۹۶۱) پسران و دختران ۱۵ تا ۱۷ ساله برمه ای را با نورم آمریکایی مقایسه کرد. مطالعات وی اینطور نشان داد که به طور متوسط دختران آمریکایی در هر گروه سنی نسبت به دختران برمه ای در تست های کشش بارفیکس، دراز و نشست، پرتاب توپ سافت بال، دو ۴۵ متر و دو ۹ × ۴ برترند و فقط در دو ۶۰۰ یارد دختران ۱۶ ساله ی آمریکایی به طور معنا داری نسبت به دختران برمه ای برترند (۱۵).
کناتجن و همکران^[۴۰] (۱۹۶۱) ۳۱۹ پسر و ۱۳۴ دختر دانش آموز دانمارکی را با آزمون ایفرد آزمود و نتایج آن را با رکوردهای دانش آموزان آمریکایی مقایسه کرد و دریافت که بیش از ۵۰% رکوردهای دختران و پسران دانمارکی بالاتر از میانگین امتیازات دانش آموزان آمریکایی در تمام آزمون هاست به جز در پرتاب توپ سافت بال برای پسران (۱۲).
کارترز و همکاران^[۴۱] (۱۹۷۵) نشان داد که دانش آموزان دبیرستانی در کلاس های ۷، ۸، ۹ در آمریکا نسبت به همسالان خود در استرالیا در سازه های استقامت عضلانی کمربند شانه، قدرت عضلانی بازکننده ران، سرعت، استقامت قلبی ـ تنفسی برتری دارند (۱۲).
آنی آنوو و همکاران^[۴۲] (۱۹۷۷) جوانان آمریکا و افریقایی را در چندین فعالیت از مجموعه آزمون های ایفرد مقایسه نمود، نتایج تحقیقات عبارت از این بوده است که: در دو ۹ × ۴ متر پسران ۱۱ ـ ۱۴ ساله و دختران ۱۱ ـ ۱۴ ساله و دختران ۱۵ تا ۱۷ ساله آمریکایی در دوی ۴۵ متر نسبت به همسالان آفریقایی خود برتر و در نهایت در دو ۴۵ متر سرعت و کشش از بارفیکس در تمام سنین ۱۱ تا ۱۷ سال دختران و پسران آفریقایی نسبت به همسالان آمریکایی خود ضعیف بوده اند (۱).
شردا و همکاران^[۴۳] (۱۹۸۱) سطح آمادگی جسمانی دانش آموزان بصره، عراق را با نورم ایفرد در ۱۹۷۵ مقایسه نمود وی دریافت که کودکان عراقی در بصره، ۱۵ برابر از نورم های آمریکایی ضعیف تر هستند، این اختلاف با مفهوم آماری در شش عامل زیر است: دراز و نشست پسران در سن ۱۰ سال، دراز و نشست دختران در سن ۱۰ سال، دوی ۹ × ۴ متر دختران در سن ۱۰ و ۱۱ سال دو ۴۵ متر پسران در سن ۱۰ سال، دو ۵۴۰ متر دختران در سن ۱۰ سال، در کل دختران آمریکایی در اغلب فاکتورهای آمادگی جسمانی به نسبت کودکان عراقی از وضعیت بهتری برخوردار بودند (۱).
باربنت و همکاران^[۴۴] (۱۹۸۲) اقدام به تهیه نورم برای دانش آموزان برزیلی در سنین ۴ تا ۱۴ ساله کرده و در مقایسه آن با نورم های آمریکایی منتشر شده در سال ۱۹۸۰ دریافت که به طور کلی دختران و پسران آمریکایی امتیازات بالاتری در دو ۹ × ۴ متر، دراز و نشست، ۴۵ متر سرعت و پرش جفت دارند. اما کودکان برزیلی امتیازات بالاتری نسبت به کودکان آمریکایی در آزمون ۹ دقیقه دویدن و راه رفتن کسب نمودند (۳۰).
جمال احمد عبدالنور و همکاران (۱۹۸۷) در تحقیق قابلیت‌های بدنی دانش آموزان دبیرستان های کویت و آمریکا را مورد مقایسه قرار داد وی در نتایج تحقیق خود پس از تجزیه و تحلیل های آماری به این موضوع اشاره می نماید که دانش آموزان دختر و پسر دبیرستان های کویت به طور معناداری از نظر قابلیت های بدنی ضعیفتر از دانش آموزان آمریکایی هستند (۱).
مری کارامر و کارول ایورسون (۱۹۹۹) یک برنامه ارزشیابی برای سلامتی مدارس در نبراسک ارائه کردند. نتایج تحقیق نشان داد که از نظر دانش آموزان و والدین شان فعالیت های تربیت بدنی و بعلاوه مشخص شد که جوانان در این رده سنی در مقایسه با جوانان دهه ۱۹۶۰ از درصد چربی خون بیشتری برخوردارند (۶).
تروست و همکاران (۲۰۰۱) الگوهای آمادگی جسمانی و عوامل فعالیت های جسمانی را در ۱۳۳ کودک چاق و ۵۴ کودک غیر چاق استرالیایی مطالعه کرد، نتایج نشان داد بی تحرکی کودکان عامل مهمی در چاقی دوران کودکی است (۴۴).
دفورچ و همکاران (۲۰۰۳) آمادگی جسمانی و ترکیب بدنی را در دختران و پسران ۱۰ تا ۱۸ سال در استرالیا بررسی کردند. آنها دریافتند که بین دراز و نشست و استقامت قلبی و تنفسی دختران و پسران اختلاف معناداری وجود دارد و در خمش به جلو هر دو گروه پسر و دختر مشابه بودند (۳۳).
ناسیس و همکاران (۲۰۰۵) تاثیر آمادگی قلبی تنفسی را روی چربی بالا تنه ای کودکان ۶ تا ۱۳ ساله یونانی مطالعه کردند. ۱۳۶۲ کودک سالم (۷۴۲ پسر و ۶۲۰ دختر) در این پژوهش شرکت کردند نتایج بدست آمده نشان داد، درصد چربی در کودکان چاق با آمادگی قلبی ـ تنفسی بالا، کمتر بود (۴۰).